ط البان، پوز ایران را به خاک مالید

الیوم مقالۀ بزرگوار، عباسی صاحب را در ویب سایت وزین آریانا افغانستان در مورد زعامت فاسد ایران و گفتار ها و اعمال ناهنجارشان به ارتباط کشورم مطالعه نمودم.

متأسفانه طوریکه آرزو داشتم، عکس العمل هم وطنان ملی گراء در مورد این قضیه، درمطبوعات چندان درخشش خاصی نداشت، محتملاً یک دلیل عمده در زمینه، موقف منفی و نفرت یک عده از هم وطنان از امارت اسلامی و حکومت طالبان است که همواره به حیث یک گروپ اجیر پاکستان تاپه خورده است.

جالب اینکه بعد ازهمین نقاضت و زد و خورد سرحدی با ایران، عدۀ ازهم وطنان، و مبصران سیاسی، طالبان را گماشتگان اضلاع متحده قلمداد میکنند.

در حالیکه عکس العمل امارت اسلامی حد اقل، در برابر تجاوز ایران، افغانی و مردانه بوده و به فرمودۀ استاد قاسم بزرگ، عمل کردند که:

گر ندانی غیرت افغانیم

چون به میدان آمدی میدانیم

طوریکه حضرت عباسی صاحب اشاره نموده اند همچو زبان ضد ادبیات و کلتور دیپلماسی در تاریخ گذشته دو کشور، سابقه نداشت.

یک دلیل اساسی در مورد، همان عزت و وقاری بود که کشور ما و ملت ما، حد اقل از زمان زعامت غازی امان الله خان تا دوره زعامت سردار صاحب محمد داؤد خان برخور دار بود.

مشکل معضلۀ تاریخی آب، میان دو کشور در زمان سلطنت اعلحضرت محمد ظاهرشاه و حکومت مدبر محمد موسی شفیق با دولت ایران بصورت بسیار مدبرانه و عادلانه حل گردید، که ضربۀ شدیدی بود به نفوذ و منافع دولت اتحاد شوروی در افغانستان و منطقه.

عکس العمل شدید ایادی گروپ های اجیر خلق و پرچم و شعارهای آب فروش علیه حکومت محمد موسی شفیق، مبین این واقعیت است.

با تأسف باید گفت که گروپ های ملیگرای سیاسی دیگر نیز در زمینه اغفال گردیدند و با موقف خاینانه خلق و پرچم همنوایی نشان دادند.

به خاطر دارم که محترم داکتر صاحب حیدرخان استاد و رئیس پوهنځی حقوق که  بعداْ در دورۀ زعامت سردار صاحب داؤد خان رئیس پوهنتون کابل منصوب ګردید، در مظاهرات واقع پل باغ عمومی ګفتند که:«ما ازدشمن (منظورشان ایران بود) تشکر میکنیم که ما را با هم متحد ساخت)

زمانیکه استاد حیدرخان در دوره قدرت و حکمرانی ارشد الشیاطین بحران الدین جنگانی و جنگ سالار قرن مسعود پنجشیری، نخست وظیفۀ مشاوریت مسعود و بعداً وظایف سفارت را متقبل گردید، روابط بسیاردوستانه خود را با ایشان قطع نمودم و حتی بعد از پنجاه سال درمراسم یک جنازه ازهم فاصله گرفتیم.

قابل تذکر است که موقف سیاسی طالبان در برابر گفتار های غیر دپلوماتیک دولت شیعی فاشیستی ایران، خود دارانه و معقول بود.

ولی قطعات عسکری طالبان بدون استشاره مرکز، علیه روش زور گویانه قطعات عسکری ایران به یک عمل متهورانه پرداختند و طرفة العین سه پسته نظامی پاسداران ایران را اشغال نموده و بعد از اداء نماز شکرانه به مراکز خود رجعت نمودند.

همچو ابتکار و جسارت شیر مردان طالب، دولت ایران را سخت سرا سیمه ساخت و فورا سفیر ایران و معاون لوی درستیز ایران برای مذاکره با امارت اسلامی طالبان با وزارت خارجه امارت اسلامی داخل مذاکره و تماس شدند که نمایانگر ندامت دولت ایران از گفتار نا هنجار و تجاوز احمقانه شان بود.

زعامت ایران فراموش کرده بود، که شاه طهماسب صفوی تاج سلطنت ایران و افغان را بر سر اعلیحضرت محمود بزرگ افغان گذاشت.

این عکس العمل مردانه شیر مردان طالب موجب مسرت فراوان اقلیت های سنی مذهب و تحت ستم دولت فاشیستی ایران نیز گشت و در زاهدان و مناطق دیگر مردم در اجتماعات خود شعار میدادند که «افغانی های با غیرت ما با شما هستیم»

عدۀ از ایرانیان هم، بیرق ملی خود را پاره کردند.

پالیسی حکومت امارت اسلامی در مورد، متکی بر فیصله حکومت محمد موسی شفیق صدراعظم دولت شاهی افغانستان و امیرعباس هویدا صدراعظم وقت ایران است.

یکی از تقاضاهای احمقانه دولت ایران و مشروط ساختن به رسمیت شناختن حکومت امارت اسلامی طالبان، تعمیل اصطلاح مبتذل حکومت همه شمول است، که قبلاً بر آن مضمونی نگاشته ام. درین جا وجیزه معروف مردم ما صدق میکند که«غلبیل یا غربال به آفتابه گفت تو دو سوراخ داری»

حکومت فاشیستی شیعی ایران یکی از جابرترین دولت های است در برابر اقلیت های مذهبی و قومی، مانند اهل تسنن و بهایی و یزیدی  و کرد ها و بلوچ ها و غیره در ایران.

امیدواریم روزی این اقلیت های قومی و مذهبی در ایران از سیطره غلامی دولت شیعی ایران آزاد و مستقل و صاحب هویت ملی گردند.

و اما، شرم آور است که گروپ های ستمی شورای شغالان نظار و جمعیت ستم پرچم و یک عده شیعه مذهبان و گروه های مزدور درمطبوعات در حمایت دولت ایران قرار گرفته اند.

یک عده ایرانی ها پیشنهاد میکنند که دولت ایران به منظور فشار بر طالبان، با احمد پوده و لوده فراری که اخیراً به رجز خوانی شعر حضرت مولانا به ایران متوسل شد، روابط نزدیکتر، نظر به قبل برقرار سازند.

قاسم سلیمانی سادیست و جنایتکار هم با مسعود تعهد برادری و خونشریکی  داشت و هم با خود احمد چوچه، چنانکه این امرد بچه، قاسم سلیمانی را عم و کاکای خود میداند.

قابل تذکر است که شورای نظار و جمعیتی که متشکل از یک گروپ بزرگ تاجکان کشور اند و نه تمام تاجکان و نه تمام پنجشیری ها ونه تمام بدخشانی ها، نام بدی برای این فرزندان اصیل کشور فراهم کمایی کرده اند.

معکوساً متناسب، حامد کرزی و برادرانش، حاجی قدیر، گل آغا شیرزوی، گلب الدین، سیاف ملعون و امثالهم ننگ قوم پشتون است.

پروگرام های انتر نیتی یک جوانمرد مبارز پنجشیری به نام (نستو نادری) در برابر شورای نظار و جمعیت ستم پرچم، مبین این واقعیت است که میان پنجشیری ها و تاجکان اصیل و وطندوست، ذوات و مردمانی وطنپرستی وجود دارد که باید به موقف وطن پرستانه شان افتخار نمود.

سال های قبل نوازنده مشهورشاه ولی «ولی» معروف به ترانه ساز، این بیت را در یک پارچه موزیک خود جا داده بود.

تا یک نفر افغان است

زنده افغانستان است

قابل یاد آوری است که در حدود چهل سال قبل نینواز یعنی شاه ولی «ولی» در یک پارچۀ موسیقی خود از فراق وطن و بی وطنی نالیده بود که ناشناس پرچمی در حمایت رژیم بی خدایان، جوابی به آن ارائه نموده بود و شاه ولی ولی بار دوم در جواب ناشناس بی مسلک و چپگراء، که پدرش مولانا محمد رفیق خان حبیبی او را عاق نموده بود، پرداخت و ناشناس را مسکوت ساخت. همانگونه که مرحوم میوندوال در یک مناطقه قلمی، صدیق فرهنگ را مسکوت و لا جواب ساخت.

ستر داهی او مفکر خوشحال بابا فرمایی:

لا تر اوسه یی ماغزه  په  کرار ندی

چا چی ما سره وهلی سر په سنگ دی

***************************************