انعقاد پیمان ستراتژیک با هندوستان جواب قاطع

۰۲/۱۲/۲۰۲۳                                                                                         

انعقاد پیمان ستراتژیک با هندوستان جواب قاطع

به اعلام دشمنی پاکستان با افغانستان است !

پاکستان با اخراج اجباری مهاجرین افغانستان ضربه مهلکی بر اداره طالبان در شرایطی  وارد کرد که افغانستان صد ها پروژه انکشافی را رویدست داشت و امکان رسیدګی به نیاز های سیل مهاجرین تازه وارد اندک بود. درین نوشته به سراغ پاسخ به این سوال میرویم که چګونه میتوان بحران مهاجرت را به فرصت ستراتژیک بدل کرد ؟

همه مهاجرین افغان مقیم پاکستان محصول هم آهنګی مبارزین و مجاهدین افغانستان پناهنده در پاکستان با نظامیان و آی، اس ، آی آنکشور در سازماندهی مقاومت علیه تجاوزات خارجی ( شوروی و امریکا ) در افغانستان بودند. نظامیان پاکستان با درک اینکه اکمال اشغال افغانستان آغاز حمله بر پاکستان خواهد بود، از مبارزین راه آزادی افغانستان به مثابه سپر دفاع از خود استفاده کردند. اګر مقاومت افغانها نمیبود پاکستان از ساحه جغرافیای منطقه حذف میشد. با اینهمه قربانی افغان ها در برابر متجاوزین خارجی که به آزادی افغانستان و سلامت و امنیت پاکستان منجر شد، پاکستان با اخراج ظالمانه مهاجرین افغان پاس خون های ریخته شده افغانها را با نهایت ناسپاسی  جواب داد.

اکنون پاکستان با اخراج مهاجرین با اقدام ضد قوانین بین المللی، ضد اخوت اسلامی،  مخالف اخلاق سیاسی و موازین همسایګی به آدرس افغانستان پیام دشمنی فرستاده است.

در نوشته قبلی در اینکه اداره طالبان میباید چه اقدامات عاجلی را در برابر پاکستان رویدست بګیرد توجه صورت ګرفته است.  در نوشته فعلی به یک موضوع مهم که در تأمین تعادل قوای ستراتژیک میان افغانستان و پاکستان ضروری پنداشته میشود مکث کوتاهی میکنیم. پاکستان در دشمنی با افغانستان روی ضعف پوتانسیل دفاعی افغانستان حساب کرده است. تا زمانیکه این ضعف برطرف نشود، پاکستان جنجال های دیګری را برای افغانستان میافریند.

تحریک طالبان حین احراز قدرت تحت تاثیر یک حلقه افراطی، جذباتی و بی خبر از بازی های ژیوپولتیک سرنوشت ساز در رابطه به افغانستان، تأمین مناسبات تاریخی دوستانه با هندوستان را از نظر انداخته اند. از همین لحاظ هندوستان پروژه های انکشافی خود را در افغانستان متوقف کرده و در تازګی ها از فرستادن کمک به زلزله زدګان هرات و مهاجرین اخراج شده از پاکستان اجتناب ورزیده است.

 دلیلی که ګروه رادیکال طالب در مخالفت با هندوستان ارائه میکند اینست که هندوستان در هر دو تجاوز شوروی و امریکا در دفاع از اشغال افغانستان بر ضد مجاهدین موضع ګرفته بود. البته این واقعیت دارد. اما سوال اینست که چرا ؟

به جواب این چرا باید تصریح کرد که در زمان تجاوز شوروی، هندوستان مجاهدین را افزار عمق ستراتژیک پاکستان میدانست. هندوستان در یک محاسبه ایکه بعداً غلط ثابت شد  رسیدن شوروی به آب های ګرم بحر هند را قطعی و ناګزیر تلقی میکرد. حزب حاکم دیموکراتیک خلق افغانستان در هم آهنګی فکری با سیاست مداران هند قرار داشت.

در مرحله بعدی لشکر کشی امریکا به افغانستان، برداشت عمومی سیاست مداران و ستراتژیست های غرب این بود که باید افغانستان به عنوان تخته خیز به سوی پاکستان دارای قدرت ذروی مورد استفاده قرار بګیرد و « بم ذروی » که احتمال افتادن آن به ګروه های افراطی اسلامی تصور میشد، از دسترس فوج پاکستان بیرون شود. هندوستان درین طرز تفکر با غرب اشتراک ستراتژیک داشت.

در هردو تجاوز به افغانستان ( شوروی و امریکا ) ، هندوستان از موضع دشمنی با پاکستان با مجاهدین برخورد میکرد. این برخورد نباید به دشمنی با جهاد و اسلام تعبیر شود.

بهر حال !  قربانی ها و قهرمانی های مردم افغانستان رویای دو امپراتوری شوروی و امریکا را نقش بر آب کرد. افغانستان آزاد و زخمی به پا ایستاد. پاکستان نمک حرام و نا سپاس به بهای خون افغان ها از اشغال خارجی و متلاشی شدن نجات پیدا کرد.

اکنون اعلام دشمنی پاکستان در برابر افغانستان فرصت خوبی را در رابطه به تجدید نظر بر تعاملات و قطب بندی های منطقه بدسترس افغانستان میګذارد. اداره طالبان باید از کلیه امکانات سیاسی ودیپلوماتیک برای استحکام مناسبات دوستانه به هندوستان استفاده کند. در صورتیکه پاکستان به دشمنی با افغانستان ادامه دهد ، طرح یک پیمان ستراتژیک با هندوستان دارای قدرت ذروی باید در اجندای مذاکرات  افغانستان با هندوستان باشد. این یګانه راه تأمین موازنه قوا و دادن پاسخ به دشمنی پاکستان با افغانستان است.

از احتمال دور نیست که ممکن برخی ملا های وابسته به تحریک طالبان که نزدیکی ستراتژیک با هندوستان را از موضع مذهب نګاه میکنند، با طرح ستراتژیک با هند موافق نباشند. اما واقعیت اینست که در دنیای قطب بندی شده امروز طرح های ژیوپولتیک و ستراتژیک در مناسبات کشور ها بیرون از ملاحظات مذهبی مورد بحث قرار میګیرد. اتحادیه های ستراتژیک در شرق میانه و افریقای شمالی میان غرب و کشور های ذینفع اسلامی مصداق این قول است.

برداشت نویسنده از اوضاع منطقه و جهان اینست که دنیا از دسترسی رادیکال های مذهبی به بم ذروی پاکستان تشویش دایمی دارد. ازین ګذشته جهان، پاکستان را در استفاده از افراطیت مذهبی در معادلات منطقوی محکوم میکند. بناً به استثنای چین همه کشور ها از داعیه حذف خط دیورند به شرطی که مسلمانان اعتدالی در دو سوی خط کنترول اوضاع را بدست بګیرند، حمایت مینمایند. جنبش تحفظ پشتون به همین مقصد روی ستیچ سیاسی نشانده شده است.

 امروز خط دیورند در اجندای دیپلوماسی اتحادیه اروپا داخل شده است. پارلمان اروپا در سال ۲۰۱۴ طی اعلامیه یی خط دیورند را میراث استعمار دانست و مدعی حذف آن شد.

البته امضای پیمان ستراتژیک با هندوستان دارای دو پیش زمینه است :

– در قدم اول  باید  نیاز افغانستان به راه ترانزیت پاکستان از طریق دریافت راه های بدیل رفع شود.

ـ  در اقدام بعدی اداره طالبان مشروعیت داخلی دریافت کند و خود را از انزوای دیپلوماتیک بیرون بکشد. موافقت لویه جرګه را که شورای علما را نیز در ترکیب خود بګنجاند در موضوع پیمان ستراتژیک با هندوستان دریافت کند.

اخراج ظالمانه مهاجرین افغان از پاکستان فرصت طلاهی را بدست داده است که بحران موجود به فرصت ژیوپولتیک تبدیل شود. اکنون به اصطلاح فرنګیان توپ در میدان طالبان قرار دارد. طالبان معروض بیک امتحان تاریخی برای حل جنجال با پاکستان قرار ګرفته اند. « پایان »