یو ځان شرموی او یو قام شرموی

اولتر ازهمه خداوند را شکر گزارم، که نام مبارک مجاهد و مبارز اصیل ملی یعنی استاد خلیل الله معروفی، را مجداً درین ویب سایت وزین آریانا افغانستان می بینم.

این قلم در طول 44 سال زندگانی در جهان به اصطلاح غرب، افتخار شناخت سه مبارز اصیل و صادق ملی را، به مثابۀ سه ستونی که، استوار و متکی بر وجدان و شرف و تفکر ملی است و پشتیوانۀ این ارکان ثلاثه، از هر نوع سیاست بازی و کرشمه بازی سیاسی، مبرا استند یا هستند، حاصل نموده است.

این پهلوانان اصیل مبارزه در راه خدا، ملت و کشور افغانستان، عبارت اند از استاد گرانقدر و بزرگوارم جنت مکان استاد محمد عزیز نعیم، دوست عالی تبار و سید اصیل و شاگرد دو داهی بزرگ دودمانش، علامه سید جمال الدین افغانی و سید حسن خان حسن متخلص به شیون، یعنی سید خلیل هاشمیان و شخصیت سوم جناب استاد خلیل الله معروفی، که به مصداق کلام، ناصر خسرو: دست سخن گرفت و برآسمان رسید.

البته با تذکر اینکه تمام قلم بدستان و بزرگوارانی مانند استاد ولی نوری، مایار صاحب بزرگ انجتیر احسان الله، جناب عارف عباسی صاحب، استاد سنگروال و دیگران نیز قابل احترام اند.

بعد از این تمهید بر میگردم بر مقولۀ افلاطونی و ارسطویی پشتونان که مشعر است :«یو  ځان شرموی، او یو، قام شرموی»

در زمرۀ هزاران نفر این گروه بی ناموسان، یکی هم، یک پنجشیری به نام نجیب بارور است، که رجز خوانی او در حضور رهبربزرگ جنایتکاران جهان، علی خامنه ای، در قم آفتابی گردید.

این عنصر شرف باخته و ناموس فروش، در محضر به اصطلاح ادبی شعر گویی در حضور خدای شیعیان ایران پرست، یعنی خامنه ای کثیف ابراز داشت که: «غزل کوتاه من به رهبرهمۀ فارسی زبانان جهان یعنی حضرت والای شما، دیدگاه تاجکانۀ ما پنجشیری ها، از دور ترین مناطق ایران یعنی قله های هندوکش وپنجشیر است.»

همین ناموس فروشی همچو ذوات فاقد شعور و جدان و هویت ملی تاجک تبار، و عمدتاً  از مناطق بدخشان و پنجشیر، کفایت میکند که نه تنها در قدم اول نام قوم تاجک بد شود، بلکه کمایی کردن بد نامی برای تمام ملت افغان است.

شورای نظاری ها و جمعیتی ها و ستمی ها و سقوی ها و خراسان طلبان و فارسیست ها«آنانیکه بر مدفوع اصطلاحات ایرانی مانند دانشگاه و موشک و باد بزن (گوز بزن) و صد های دگر»، به رفع عطشان زبان پرستی و فارس طلبی و فارسیزم، می پردازند، جزء همین گروهای «ویروسی» و «آمیبی» هستند و خواهند بود.

فکر میکنم که درین مجلس ادبی و ستایش زبان فارسی، در حضور خامنه ای، جای دو مهمان ناخوانده و بی حیا و فارسیست، و منکر تاراج فرهنگی ایران، درسایت وزین آریانا افغانستان، که اصطلاحات حکیمانۀ مردم ما یعنی: لوده و لوده (ک) و لودۀ توی، در مورد شان صدق میکند، خالی بود، تا با شنیدن نام دانشگاه و موشک، الله اکبر الله اکبر،  وعلی علیه السلام، فارسی زبان فوق همه، شعار میدادند.

نویسندۀ مبتکر و کوتاه نویس ویب سایت افغان جرمن شاغلی یونس نگاه به همین ارتباط مقالۀ فاضلانه و حق بینانه، تحریر نموده اند مشعر بر اینکه:«اگر ملا هیبت الله با همین سیاست امارتی اش، فارسی زبان میبود، و با شاعران فارسی زبان خوش و بش (و ترویج کنندگان اصطلاحات ایرانی – مومند) میداشت، آنگاه، ماران ادبیات فارسی دور او جمع نمیشدند؟

مگر ملا هیبت الله، از آیت الله چه کم دارد.

ملیون مرحبا و حبذا بر تو تاجک اصیل یونس نگاه عزیر.

واقعیت امر این است که دلیل بنیادی که استقرار امارت اسلامی، شورای نظاری ها و جمعیتی ها و تجزیه طلبان و ستمی ها و سقویان و تهران پرستان و کولابی ها و نژاد پرستان و خراسان طلبان و دشمنان مادر زاد پشتونان و زبان شان و فارسیست های مفسد را نوشادر به دامن ساخته و در سوگ ابدی نشانده اند، همین سوگ و ماتمی که گویا جنازه زبان فارسی برداشته شد و مدفون گردید و در عوض، لهجۀ پشتو و زبان دوزخ جایگزین دربار و رسمیات شد.

طوریکه قبلاً نیز نوشته بودم، تنها مثنوی مولانا، کفایت میکند که زبان دری، مقام ارجمند خود را در جامعۀ ما داشته باشد.

همین درباری شدن زبان ملتی افغانی پشتو که زبان هفتاد ملیون پشتونان جهان است، در دورۀ امارت اسلامی، صرف جنبه طبیعی و عرقی داشته، و برای رهبران امارت اسلامی، معتقدات دینی ومذهبی، در مقام و منزلت ایمان اسلام خواهی و خدا پرستی قرار دارد. نه زبان.

چنانکه دورۀ خلقی در کشور مثال دیگر همچو مدعاست.

در نزد فارسیست های حرفوی:

فارسی شیر و شکر است، افغانی گوز خر است.

لعنت بر فارسیست های درغگو و منافق.

ناگفته نماند که در یک مصاحبۀ تلویزیونی به ارتباط همین موضوع استاد سنگروال از لندن و شاغلی پیگیر از کابل و شکریه بارکزی از ناروی اشتراک نمودند، درین مصاحبه تنها شکریه باکرزی از وجدان ملی فاصله گرفته و به تقبیح همچو عمل ضد ملی و ضد احساس و شعور و تفکر افغانی، نجیب باور، نپرداخت.

شوهر شکریه بارکزی که فرزند مشروطه خواه بزرگ عبدالهادی خان داوی است در اختلاس چهار صد و پنجاه میلون دالری، متهم و مدتی به زندان رفت، به اصطلاح مردم ما که: از آهن گوه میماند، در مورد فرزند مرحوم داوی صدق میکند.

شکریه، در دور اشغال به مقام وکالت و سفارت رسید و امروز در ردیف حلقه به گوشان شورای نظار و جمعیت، علیه امارت اسلامی به قوله کشیدن اشتغال دارد.

شاغلی پیگیر، مردانه وار گفت که هرگاه این عنصر نا افغان ایرانی مشرب، به افغانستان باز گردد، باید به حیث خاین ملی اعدام گردد.

استاد سنگروال و محترم پیگیر هردو سخنان ناموزون شکریه بارکزی را، رد نمودند. ولی شکریه، مولود دورۀ اشغال است و مانند سیما سحر و فوزیه کوفی و تمام قلاده به گردنان، دورۀ اشغال، یک موجود بی حیا و منافق و یک پشتون تبار نا پشتون است.

داهی و مفکرربزرگ تاریخ، خوشحال بابا ملامت نبود که از شاخۀ بارکزی نفرت داشت چنانکه میفرماید:

تف په ږیره د همه واړو بارکو

لا زما په ږیره هم چی زه بارک یم

لعنت بر پشتونان فاقد و شرف و وقار ملی و بخصوص کساتی که فارسیست شده و بر تفالۀ اصطلاحات ایرانی مانند دانشگاه و موشک و صد های دگر، نشخوار میزنند.

کذا یک ستمی بدخشانی متخلص به شرق، مسکون در جرمنی نیز عمل نجیب بارور را، تقبیح نکرد، بلکه قسماً، موجه دانست.

راغی طالبی نظام وطن لره

گوره فارسیستانو گرده ټینګه کړۍ