د مدیر وحشت د افغانستان د معارف محترم وزارت ته! / حفیظ الله تراب

دا خبره نه وه، مدیر د يوه ځناور په څېر زما پر زوی حمله وکړه، لومړی يې هغه کوتک را واخیست چې په لاس کې يې ګرځوي، بیا يې د يوه مسلکي بوکس مین په څېر زما پر هغه زوی چې په ټول ټولګي او زموږ په کور کې ترې شریف انسان نه‌شته، بې‌رحمانه ګوزارونه پیل کړل، حیران وم چې څه وکړم.

شېبه وروسته چې پر خپلې څوکۍ کښېناست او د زوی له خولې مې وینې روانې وې، نو ورته ومې ویل؛
ته مدیر نه، يو وحشي يې، دا لومړی ځل دی‎ چې په يوه تعلیمي دستګاه کې په دې کچه يوه لېوه وینم.
که چېرته زما زوی، کومه بې‌ادبي کړې وای، نو په دې به مې هم خپل زړه ته تسل ورکړای وای، خو ما چې د خپل زوی مظلومیت وليد، نو کرۍ شپه مې خوب و نه کړ.

د خپل زوی پر وړاندې راته ځان ډېر ملامت ښکاره شو، خو بیا مې وويل چې که ما ورته عمل کړی وای، نو ښايي چې تر دې هم دردېدلی وای او هغه ځکه چې له داسې خلکو سره داسې څه په کار دي چې نورو ته پند شي.
د افسوس ځای دا دی چې د کابل په زړه “د استاد مصباح” په لېسه کې داسې وحشت روان وي، نو د لېري ښوونځیو به څه حال وي!؟

د نړۍ په يوه قانون کې به هم داسې وحشت نه وي چې پر دومره وړه خبره دې د يوه زلمي هلک دومره سپکاوی، د هغه د پلار په مخکې وشي او بیا هغو ته به يې زغمل څومره ګران وي چې لسیزې لسیزې يې پر مظلومانو لیکنې کړې وي، د هغوی له حقوقو يې دفاع کړې وي، خو نن يې يو بېګناه زوی، پر وړاندې له داسې يوه نه زغمونکي حالت سره مخامخ کېږي.
که چېرته د افغانستان د معارف وزارت د داسې وحشیانو غم ژر تر ژره و نه خوري، نو بله ورځ به زما غوندې يو بې‌غرضه قلموال دې ته اړ شي چې د وحشت ځواب په وحشت ورکړي.

سرخط ورځپاڼه