خپله ژبه یو فرهنګ دی، یوه دنیا ده او یو نړۍ لید دی

یو وخت بېنظر بوټو عمران خان ته ویلي و، یوازې د انګریزۍ په زدکړه او خبرو څوک نه سیاستمدار کېږي.
انګریزي نن سبا د سواد مهم معیار دی، خو د هغه شاعر خبره که یې خپله ژبه نه زده ملا نه دی.
خپلې ژبې نه هدف یوازې د یاګانو او املا زدکړه نه ده، بلکې خپله ژبه یو فرهنګ دی، یوه دنیا ده او یو نړۍ لید دی چې ته ورباندې خپل خپل رسمونه، دودونه او د ټولنې روان پيژندلی شي.
تخنیکي خلک به بیا هم ګزاره وکړي، خو که د سیاستمدار دا باریکۍ او نزاکتونه نه وي زده، بېړه یې غرقه ده. تر څو به په ډیکه روان وي.
همدا اوس زموږ ادارو کې د ژبو د زدکړو په حساب عجب متفاوت ټولنیز کلاسونه ایجاد شوي دي، یو ژبي، دوه ژبي او د انګریزۍ په شمول د څو ژبو تر منځ رقابت داسې روان دی چې پر یو بل د برترۍ او کمترۍ احساس پرې غالب دی او پر یو بل حتا کله کله پسخند او ملنډي وهي.
هغه چې په ملي یا رسمي ژبو پوهېږي انګریزۍ والا بېسواده ګڼي او د انګریزۍ والا دې نورو ته په عین سترګه ګوري. داسې خلک خورا کم دي چې بهرنۍ ژبې سره یې خپله ژبه هم سمه زده وي.
که دا تفاوتونه همداسې پسې روان وي، غلط فهمي به هم روانه وي او د هرې ژبې ماهر به یوازې په خپله دنیا او کلاس کې اوسې او هماغه به ورته ګل او ګلزار ښکاري.

خوشال خلیل