د اُمېد پیغام

په قرآنکریم کې د بعضو انساني مشکلاتو اړوند ویل شوي چې کله نا موافق حالات رامنځته شي؛ نو د صبر او توکل انداز اختیار کړﺉ. الله ج ستا ساتونکی دی، هغه به ستا لپاره له ستونزې وروسته آساني رامنځته کړي. (سیجعل الله بعد عسر سیرا) الطلاق: ٧ -لکه څنګه چې ځمکه ګردش کوي؛ همدا ډول د انسان حالات هم بدلېږي او په یو حال نه پاتې کېږي. انسان ته پکار ده چې په هر ډول حالاتو کې مایوسه نه شي، هغه دې تل پر نا امېدۍ، امېد غالب کړي. د ”حال“ پر بنیاد دې هېڅکله پر ”مستقبل“ یقین نه ختموي. د شپې راتګ ته که چېرې د ”اوس“ له لحاظه وکتل شي، نو د تیارې راتګ به راته معلوم شي؛ خو که چېرې د ”سبا” پر لحاظ ورته وګورو نو هغه به د یو روښان سبا تمهید شي. د خزان موسم ظاهراً د سپېره والې موسم ښکاري؛ خو که د مستقبل له نظره ورته وکنل شي، نو د زرغون پسرلي د موسم خبر دی. دا د قدرت مهم قانون دی. دا قانون د عامې مادي نړۍ لپاره هم دی، او همدارنګه د انسانانو د ژوندۍ نړۍ لپاره هم، په دې کې هېڅ ډول بدلون نه راځي.
کله چې نړۍ په دې بنسټ تخلیق شوې؛ نو ولې انسان باید په دې نړۍ کې مایوسه شي؟ کله چې دلته هره تیاره آخر په روښنایي بدلېږي، نو د حالاتو څخه وېره څه ضرورت؟ انسان چې کله په یوه ستونزه کې ښکېل شي، نو ورته پکار ده چې د صبر او حکمت تر څنګ؛ له هغې ستونزې د خلاصون جدوجهد هم وکړي. فالفرض که چېرې د جدوجهد طاقت او وړتیا نه لري، بیا هم ورته پکاره ده چې په خپل خدای باور وساتي او د راتلونکې سبا په تمه دې شي.
لکه څنګه چې په دې نړۍ کې محنت یو عمل دی؛ همدارنګه انتظار هم یو عمل دی. کوم شخص چې د عمل ثبوت نه لري؛ نو ورته پکار ده چې د انتظار ثبوت باید وړاندې کړي. که چېرې یې رښتونی انتظار کړی وي نو عین ممکن ده چې هغه څه به د انتظار په ذریعه ترلاسه کوي، کوم چې نورو په محنت لاسته راوړي. د قدرت نظام د خپلې وروستۍ فیصلې د ظهور لپاره سرګرم دی، په دې شرط چې انسان تر مقرر وخته ورته انتظار وکړي.

د عربي یوه مقوله ده: رُبَّ ضارةٍ نافِعَةُ (ډېر زیان اړونکې څېزونه، نفع ورکوونکې دي) دا قول نهایت مانادار دی! همدا قول د زندګي یو مهم حقیقت راته وایي او هغه دا چې، په نړۍ کې هر زیان صرف زیان نه دی، دلته د هر عسر/سختۍ تر څنګ یسر/آسانۍ ده، دلته د هر تاوان ترڅنګ یوه ګټه ده.
انسان ته پکار ده چې چې کله له کوم زیان سره مخ شي، نو د مایوسۍ په حالت کې دې ډډه نه لګوي، بلکې ذهن دې په سوچ واچوي، ممکن داسې یوه حللاره او امکان پیدا کړي چې نه یوازې به یې د زیان جبران وشي، بلکې کامیاب به هم شي.

د یو کس پلار په کال ١٩٢٥ کې ومړ، د دې هلک عمر ٦ کاله وو او په یوه کرکیله/زراعتي ټولنه کې یې پیدایښت شوی وو، د پلار له مرګ وروسته یې خپلوانو پر جایداد قبضه وکړه، همدې هلک ته بغیر له یو معمولي استوګنځي نور هېڅ ونه رسېدل.
مجبور شو چې او د لس کلنۍ په عمر ګټې وټې ته پسې ووت. له کلیوالې سیمې د ښار خواته لاړ.
د امکان تر کچې یې محنت جاري وساتو، حالاتو د لاس مزدورۍ په یو کار لګیا کړ، په خپل محنت یې پرمختګ وکړ، تر دې چې یوه کارخانه یې پرانېستله. پرمختګ یې همداسې جاري وو. کله چې د ٧٠ کلنۍ په عمر ومړ نو یو لوی تجار شوی وو، هغه تر شا په کروړنو پیسې او جایداد پرېښود.
په هغه کس که سختي نه وای راغلې، د کلي ټول پټي (کروندې) به یې په نصیب شوې وای او دی به پکې مصروف شوی وای، هغه به د یو بزګر په نوم ژوند کاو او په همدې حیثیت کې به مړ کېده
خو تنګلاسي او تاوان هغه لوړ کړ. سختو تجربو هغه له زراعتي دور، صنعتي دور ته ورساوه.
د زندګي د امکاناتو هېڅ حد نشته، هرکله چې یو امکان ختمېږي؛ نو هغه ډېر ستر امکان او فرصت د انسان لپاره پرېږدي، نو ولې یو شخص مایوسه شي؟ ولې یو انسان په زیان او تاوان فریاد او احتجاج وکړي؟
ولې انسان یو نوی امکان نه کاروي چې دی د ماښام تیاره بېرته د سهار په یوې نوې رڼا بدله کړي.؟

انسان ته پکار ده چې کله د رسۍ یو سر ترې خطا شي؛ نو د هغه په ماتم او غوسې دې خپل وخت نه ضایع کوي، بلکې د یو نوي امکان په لټه دې شي او په کارولو دې پیل وکړي. عین ممکن ده چې د دې تدبیر په وسیله هغه له پخوا هم ستره کامیابي حاصله کړي.