مکثی بر مقالۀ استاد سیستانی، در مورد جهانی

الیوم در ویب سایت افغان جرمن، مقالۀ استاد سیستانی را تحت عنوان «باورم نمیشد که یک کمونست در قضاوت میان یک دیمکرات و یک دیکتاتور به نفع دیکتاتور رأی بدهد» را خواندم که موجب تعجب و تأسف فراوانم گشت.

زیرا: استاد سیستانی که در سنین نزدیک به نود سال قرار دارند و باید از تجربیات عمر طولانی خود هم در کشور و هم در محیط یورپ، صاحب چنان غنای معرفت و ادب و دانش و معرفت و حس احترام به انسانیت و هم نوع خود شده باشند، که کم سوادانی چون منی، از راه ان نگذشته باشیم.

استاد سیستانی صاحب پنجاه اثر تاریخی و سیاسی دارند، که این خود دلیل فهم و احاطه شان را بر تاریخ کشور نشان داده و افتخار بزرگ شان، نوشتن همین آثار شان است و ممکن نسل های آینده با مطالعۀ همین تألیفات شان، بر شخصیت و افکار استاد سیستانی قضاوت نمایند.

من شخصاً به حیث یک دوست سابقۀ شان و هم به حیث یک انسان واقع بین، به نوشته ها و مبارزۀ حق طلبانۀ شان علیه دشمنان سر سپردۀ خاک و وطن یعنی تجزیه طلبان شورای نظار و جمعیت و سقویان اول و دوم و سوم، احترام دارم.

کذا باید خاطر نشان نمایم که من اولین شخصی بودم که در ویب ساخت افغان جرمن به دلیل پذریفتن وزارت اطلاعات و کلتور در دورۀ اشرف غنی « شخصیتی که استاد سیستانی او را خطاب امان الله ثانی داد» از طرف جهانی، براستاد جهانی، چندین بار، شدیداً اعتراض نمودم.

ولی جهانی مسلماً از نظر ادبی یک مقام بس بزرگ در زبان ملتی افغانی پشتو دارند، زبانی که تا دورۀ غنی در کشور حیثیت دختر همسایۀ خلموک را داشت و اکنون ضدیت اساسی کولابی ها و سقویان و تجزیه طلبان شمال و فارسیست ها و بخصوص به اصطلاح روشن فکران تاجک بدخشانی و پنجشیری و شمالی وال، با زعامت امارت اسلامی روی همین اصل استوار است که «جنازه زبان فارسی برداشته شد»

من به حیث یک نیمچه شاعر، به جرئت ادعا کرده میتوانم که مقام شعری جهانی بر شعراء نامدار و عالیمقام زبان و ادب زبان ملتی و جنتی افغانی پشتو، براستادان بزرگی مانند استاد الفت و استاد بینوا و اجمل ختک، بالاتر است.

همانگونه که اشعار داهی بزرگ ملت افغان خوشحال بابای کبیر، رحمن بابا، حمید مومند، کاظم خان شیدا، اشرف خان هجری و استاد امیرحمزه بابا، در تاریخ ادبیات زبان ملتی افغانی پشتو جاویدانی است، اشعار ناب و نا یاب باری جهانی جاویدانی خواهد بود.

جهانی نه تنها در ساحۀ شعر و ادب یک سیمای جاویدانی است، بلکه در مسلک و هنر تحقیق نیز یک سیمای متبارز و منحصر به فرد است، که هیچ انسان با شعور و منصف از آن انکار کرده نمیتواند.

آیا استاد سیستانی گفته میتوانند که قطع نظر از بارکزی بودن شان، صرف به حیث یک دانشمند افغان و شخصیت ملی گراء چه خدمتی به زبان و فرهنگ پشتونان کشور انجام داده اند؟

ایا سیستانی صاحب نمیتوانست که حد اقل یک کتاب از کتب پنجاه نسخه ای خود را به زبان ملتی پشتونان کشور، در دو خط فرضی دیورند بنویسند؟

من همیشه با جناب شان به زبان افغانی پشتو صحبت میکردم و یکی دو بار افتخار صحبت به بی بی صاحبۀ محترمه یعنی میرمن سیستانی هم، به زبان ملتی افغانی برایم حاصل شده است.

چقدر درد آور است که ایرانیان و فارسی ها یعنی منسوبین دولت فارس، سعادت مطالعۀ کتب استاد سیسانی را داشته باشند ولی بسیاری از پشتونان در سرحدات موجودۀ کشور و کتلۀ چهل ملیونی پشتونان درماورای خط فرضی دیورند از نعمت درک کتب سیستانی محروم باشند.

بر میگردم به متن مقالۀ نهایت خشن و مؤهن استاد سیستانی در مورد نوشتۀ انتقادی استاد جهانی بر مضمون استاد سید عبدالله کاظم:

عنوان مقاله، طوریکه قبلاً تذکر یافت چنین است:«باورم نمی شد که یک کمونست در قضاوت خود میان یک دیمکرات و یک دکتاتور (دیکتیتر- مومند) به نفع یک یک دیکتاتور رأی بدهد.»

از عنوان نادرست و ناموزون فوق الذکر چنان مستفاد میگردد، که در نظر استاد سیستانی نظام کمونستی و پیروان کمونست شان حامی و طرفدار دیمکراسی اند نه دیکتیترشپ.

مگر چنین نیست سیستانی صاحب ارجمند؟

ولی هدف استاد سیستانی در حقیقتف تحقیر و تصغیر باری جهانی است.

ممکن باری جهانی در آوان سنین بسیار جوانی گرایشی به حزب خلق داشته است، ولی رشد شعور سیاسی و درک سالمی از سیاست و شناخت عنعنوی جامعه، نه تنها جهانی بلکه هزاران هزار نفر را متقاعد ساختند، راهی که میخواستند، انجامش به ترکستان روسی بود.

استاد نگارگر یک شعله جاویدی ملحد و بی خدا بود، ولی با درک و شعور سالم، خود و جهان را شناخت و مولانا شناس شد، آیا عادلانه است که امروز مرحومی را ملحد و شعله جاویدی خطاب کنیم؟

اگراستاد سیستانی از تاریخ اسلام آگهی داشته باشد، که حتماً دارند، حضرت فاروق اعظم علیه السلام، قبل از مشرف شدن به دین محمدی بزرگترین و خطرناک ترین دشمن اسلام بود، ولی بعد از مشرف شدن به دین اسلام، صدای آذان محمدی از خفیه به جهر خوانده شد و یقیناً بعد از حضرت محمد، عمر بزرگ ترین پیشوای عالم اسلام است و دین اسلام در عصر او به شرق و غرب گسترش یافت.

آیا سیستانی صاحب حضرت فاروق اعظم علیه السلام را، به ارتباط دشمنی هایش قبل از مشرف شدن به دین محمدی، محکوم کرده میتواند؟

گرچه استاد سیستانی در موقف وکیل مدافع داکتر صاحب سید عبدالله کاظم، به تحریر همچو مقالۀ تخریش کننده پرداخته است، ولی فکر نکنم داکتر صاحب کاظم  به حیث کسیکه دوکتورای خود را از جرمنی بدست اورده و استاد پوهنتون کابل بود، با روحیه همچو دفاعیۀ استاد سیستانی موافقت داشته باشد.

سخن اخیر اینکه به فحوای کلام مردم ما، که هیچ کشمشی بدون چوبک بوده نمیتواند، سیستانی صاحب فراموش نکنند که جناب شان در شورای انقلابی، هم پیاله و هم نوالۀ ببرک کارمل بودند، و مضامین انقلابی شان در مورد و حمایت فرامین انقلابی و مذمت سردار صاحب داؤد خان و شعار های «رژیم منفور داودی» در اخبار های رزیم کمونستی موجود است، که میتوان بر شکل مماثلی از آن برای محکومیت شان به کار برد.

شخص دانشمند نکند کاری، که موجب پشیمانی اش گردد.

دا دوستانه تذکر او تصریحات وه، هیله ده په عنودانه سترگه ورته ونگوری

مننه