د فيض الدين فيضاني اسدزي د پام وړ :/سيد حسين پاچا

اخ، ګنجي ته بې ځوابه څڼوره!…

د الله تعالی په نزد ستره او غوره ښېګڼه زده کړه، هېواد پالنه، د ټولنې خدمت او ټولنه له فقر وغربت او له احتياجه خلاصول دي

له زده کړې سره دښمني له ځان سره دښمني ده او د ښوونځي سوځونه د ځان او د خپل نسل سوځونه ده

نوټ :

له ما څخه يو چا دلته د لاټرۍ پوښتنه وکړه. ما ورته د خپلې پوهې سره سم ځواب ورکړ، خو ورته مې وويل چې زه به يو ځل له خپل استاذ څخه هم وپوښتم چې هغه څه وايی؟ زما استاذ ډاکټر محمد اکرم ندوي د هندوستان د لکهنو د جهانپورې د کلي اوسېدونکی د اکسفورډ پوهنتون د اسلامي علومو د څانګې د دکتوری لارښود، خو اوس دلته د السلام انستيتوت www.alsalam.ac.uk  د اسلامي علومو مرکز لارښود دی. مور يې پوښتنه وه. درې – څلور کاله مخکې وفات شوه.

د سهار د جماعت له لمانځه وروسته مې په لاره کې ترې وپوښتل، نو هغه راته وويل :

ملګري او دوست ته دې ووايه چې ((افغانان ((پټهانان)) يې په خپل لاس په مېړانه، په تڼاکو او سختيو يې ګټې. خپله يې هم خوري، مېلمانه هم پالي او له خوار وغريب او له مساپرو سره هم ښه پر مېړانه واخلاص او په ورين تندي سره مرسته کوي او ډوډۍ ورکوي، خو چا ته لاس نه نيسي)).

راته يې وويل :

ورته ووايه چې هغه وخت دا زموږ په ټول هند کې [د ننني بنګال وپاکستان و کشمير په شمول] دا ډېره مشهوره وه او نژدې هر چا ته روښانه وه. يو وخت دوه تنه ملګري ول چې يو يې افغان ((پټهان)) او بل يې د پنجاب وو لاهور ته مزدورۍ ته تللي وو. يوځای اوسېدل او يو ځای به کار ته تلل. يوه ورځ د دوی ترمينځ په څه خبره بحث راغلی وو. هغه ورته ويلي وو چې تاسې افغانان ((پټهانان)) خيرات خورئ. هغه ورته هغه وخت هېڅ ويلي نه وو، خو بله ورځ يې ورته دوه روپۍ ((دوه کلدارې)) د ازموينې په پار ورکړې وې چې دا واخله او چې چېرې دې مخې ته کوم غريب راغی، نو ورته ور يې کړه.

هغه ترې دوه روپۍ اخېستې وې درې مياشتې يې د لاهور په ښار کې تېرې کړې وې، خو يو تن افغان ((پټهان)) يې داسې نه وو پيدا کړی چې هغه ترې هغه روپۍ واخلي او هر چا ته به يې چې ورکولې هغه نه اخېستې او ورته ويل به يې چې ((زه مزدوري کولی شم دا بل کوم غريب ته ورکړه)).

له درې مياشتو وروسته يې هغه دوه روپۍ بيرته خپل پټهان ملګري ته ونيولې او ورته ويې ويل :

((ما خو داسې څوک پيدا نه کړ چې له ستا دا دوه روپۍ له ما نه د خيرات په توګه واخلي او چې هر چا ته مې ورکولې، نو راته همدا به يې ويل چې ((زه خيراتخور نه يم، زه يې ګټلی شم، بل غريب ته يې ورکړه))، نو هغه پنجابی ملګري يې پوه شو چې ما د افغانانو ((پټهانانو)) سپکاوی کړی، ترې يې بښنه وغوښته او پوه شو چې افغانان ((پټهانان)) خيراتخواره نه دي.

ورته يې وويل ((زه دا پيسې بيرته نه اخلم، خو چې بل هر څوک غريب درته مخې ته راغی او سوال يې وکړ نو ور يې کړه. بيا هغه چې راوتلی وو، له جومات سره نژدې په يوه کوڅه کې يې د خپل ټبر پورې اړوند کوم غريب ته ورکړې وي، خو هېڅ يو افغان يا پښتون ((پټهان)) نه وې اخېستې.

د خپل استاذ خبرې پورې حيران شوم او لږ وشرمېدم چې کاشکې دا پوښتنه مې نه وای کړی، خو د ځان پوهاوی او د خپل ملګرې سره وعدې ته مې احساس د مسووليت کولو، نو پوښتنه مې وکړه.

استاذ مې وويل چې :

افغانان خو مېلمه پال او دوستۍ پالنه کې په نړۍ کې تر هر چا زيات شهرت لري او هم پر خپله خاوره مين خلک دي. ورته ووايه چې ډېر کار دې کوي، زحمت دې ګالي، پر خپلې کورنۍ دې لګښت کوي. له دوستانو او نورو غريبانو سره دې هم د خپلې وسې مرسته کوي.

لومړۍ پوښتنه :

تاسې افغانان چې په دومره کړکيچن او ناورين حالت کې هم له بهرنيو دومره بد وړئ چې ان د يوې عادي تالاشئ اخېستلو پر وخت يې نه شئ زغملای، نو ايا په خپلو ناستو او شته دولتي مسوولينو او يا په عموم کې په ټولو دولتي ماورينو هم همدومره يا لږ زيات باور لرئ؟

ځواب :

افغانان په دوستۍ کې له هر چا زيات وړاندې دي. پر مسلمان خو لا څه ان چې پر غيرمسلمو هم بې باوره نه ول. له ميرويس خان، احمد شاه بابا، شيرعلي خان، امان الله تر وزير اکبر خان، خوشال خان، عبدالصمد خان، باچا خان او ان تر ډاکټر نجيب الله ټولو پورې ورسره دوکه شوې. له بده مرغه چا ته يې چې د دوستۍ لاس غځولی ناځوانه ختلي او ټګي يې ورسره کړې ده. له حکمتيار سره هم دوکه شوې او د سولې د مخامخ خبرو وړانديز يې ترې سبوتاژ او واک يې پخپل لاس کې واخېست او بيا د بين سيوان طرحه هم د جبل السراج د ائتلاف له لاسه سبوتاژ شوه او په لوی لاس پښتانه له واکه خلاص شول. ان تر دې چې ښځينه قشر هم مصوون پاتې نه شو او پر نارينه وو د مړينې نڅاوې وشوې. د متعصبو کړيو ځينې بېباکان لکه پدرام غازي امان الله خان ته ښکنځاوی، کوهدامنی د مولوي عبدالصبور مخ کې دقيق ((مطلق)) کافر حکم کوي او مولوي صاحب بيا وايی چې دا ((بُت)) بايد مات شي.

له ګاونډيو نه د بد بينيت او يو پر بل د بې اعتمادۍ، جنګولو، ورانولو او د لوټمارۍ و تښتونو او د فساد پردی کلتور رباندې مسلط شو. خپل مسلمان واکمنان مو د نورو په لمسون تکفير کړل، خو د نورو په عقيده واعمالو کې خراب راته پرښتې ښکاره شوې. نن هم راته په رسنيو کې د متعصبو کړيو د تعصب وکرکې او تکفيرونې راته د ځينو ديني علماو له خولې او يا د هغوی په مخ کې د معاندو له خولې راوځي او موږ لا بيا هم د خپل ورور وژنې پسې د پرديو وسله غاړې ته اچولې ده.

يوه ټولنه کې چې له زده کړې سره دښمني وي او ښوونځی و ليک لوست ورته بد ښکاري، نو بيا دغسې بې باوري او نورې ستونزې راولاړيږي چې دا دښمني راته په لوی لاس زېږېدلی او روزل شوې ده. باچا خان له نن څخه نژدې يوه پېړۍ مخکې د چارسدې د اتمانزيو کلي کې د نجونو د يو ښوونځي پر جوړونه هغه وخت د واکمنانو له لورې زندان ته اچول شوی وو. پرون د مجاهدينو او نن بيا هم د طالب وداعش په ايله جارو راته ښوونځي سېځل کيږي او ښوونکي د چرګانو او څارويو غوندې بېرحمه حلاليږي.

Ghaffar Khan learnt the early lessons of history and politics from his father and learnt more from the narratives of the heroics of his forefathers. The very fact that his grand father, Saifullah Khan, always sided with his oppressed brethren whenever the British had any clash with the tribes or tried to subjugate them had profound impact upon him. What also made him proud and prepared him to endure all kinds of sufferings and not to compromise on principles was the shining example of his father’s grand father, Obaidullah Khan, who was hanged by the Durranis, the rulers, for his enlightenment and patriotism. (10)

Later Ghaffar Khan’s involvement in Indian politics, his closeness to and emotional attachment with Gandhi, his courageous nonviolent movement against the British Raj, his fierce and relentless struggle for democracy, justice, equal rights and equitable power and resource sharing among all the provinces and peoples of Pakistan and his enormous capacity to suffer for the causes important to him steeled him into a fearless non-compromising crusader of nonviolence.

How relevant is Khan’s nonviolent struggle for the contemporary world and especially for the Muslim world where violence abound? This question came to my mind when I was wandering in amazement in the peace museum of history. The museum was sparking with the narratives of his life and struggle and highlighting the importance he attached to education, peace potentials of religion, place of women in society, freedom and honour and peace and nonviolence in his struggle during the British Raj and after.

To begin with, by any count or criterion, Ghaffar Khan was a man of the future. He was the son of unlettered parents and he himself had rather modest formal education (11). But he strived to promote literacy in the Frontier province in extremely challenging circumstances. These were, indeed, very difficult times. Very modest educational facilities were available on the eve of the twentieth century. There was no university in the province and the only college, Edward Mission College at Peshawar, was affiliated to Punjab University at Lahore. The number of Matriculates in the whole province was only 15 in 1891 and 71 in 1903 and hardly a dozen schools were there. Worse still, the obscurantist religious forces were then deadly opposed to mission schools and teaching of English in particular. “Any parent sending his son to the Mission Schools will be excommunicated” was the fatwa of the Mullahs when such schools were opened. Later the position was somewhat modified : “Let the boys go to school but be ware lest they learn English, for English is the language of infidelity and will certainly destroy their souls”. And still latter : “Let the boys read English, so long as they do not read the Christian scriptures, for the Christians have tampered with these books and it is no longer lawful for the Muslims to read them”. (12) Fearing their loss of political clout, the Mullahs opposed the opening of modern schools, ferociously campaigned against the promotion of critical temper and creative thinking. They encouraged their Madressah pupils and others to recite the following verses loudly and ardently in open areas and market places :

• Sabaq de madrase wai. Para de paise wai
• Janat Ke bae zai navi. Dozakh Ke bai ghase wahi

“Those who learn at school, they do for money. They will have no place in heaven and will find themselves in hell”. (13)

In this context, critically damaging was the unholy alliance between the British colonial government and its agents in the NWFP and the Mullahs. Being apprehensive of the liberating effect of modern education upon a restive and defiant population, the British discouraged and resisted the opening of schools in the province, encouraged the Mullahs to vilify modern education on religious pretext. The government became far more ruthless with the arrival of Lord Curzon as the new Viceroy of India in 1897. In swift succession, a series of measures were taken by Delhi to spread fear and force obedience. The Frontier was put directly under Viceroy’s control so that crucial decisions could be taken swiftly ; hill tribes were compulsorily separated from those living in the settled districts to complete the vivisection of the Pathans ; a standing army of ten thousand men was kept to guard the province along a two hundred mile perimeter, from Malakand in the north to the southern tip of Waziristan on the Indian border ; more forts were built and railway lines and roads were laid down for the swift movement of the army to disturbed areas ; a six–thousand man police force was maintained to maintain peace ; a series of restrictive laws known as Frontier Crimes Regulations were enacted which could be applied to “transport” or send a man to a foreign penal colony for life without court or trial ; and justice was put in the hands of the political agent or pro – British landlords invited to hear the cases (14). On 9 November 1901, the North West Frontier Province was created and reduced into a virtual armed garrison or police state.

Such were the conditions of NWFP when Ghaffar Khan opened a school in his village Utmanzai. “Neither he nor Curzon could have imagined that some day the small school would help to undermine the Viceroy’s plans”. (15)

The opening of the school in Utmanzai in 1910 proved to be a turning point in Frontier’s politics. The village of the Khan soon became the centre of nonviolent action and a seat of people’s power. It grew into a sort of political academy teaching and preaching peace and nonviolence and stressing the importance of modern education. Utmanzai also emerged as a challenger challenging the British government in Frontier and the Mullahs and other collaborators in the region. Subsequent developments further alarmed the British and the collaborators. The Khan was not contended with the opening of one school only. He wanted to open more and moved around in the length and breadth of the province campaigning in favour of establishing schools and enhancing political consciousness of the downtrodden masses. His candid discussions with the powerless gave a direction to the people. Not much later, he began campaigns for the empowerment of women, for equal rights for all and for building up a nonviolent army of God and directly challenged the power of the colonial lords, the local feudal lords and the Mullahs. The British responded by unleashing a poisonous propaganda against the Khan and his mission, threatening and coercing him, putting restrictions on his movement from place to place, bribing the teachers to leave the schools or threatening them of dire consequences if they continued to serve the schools, and frequently throwing him into prison. But Ghaffar Khan, like the mountains under whose shadows he had grown up, remained undaunted and did’nt bow down. He went on with his movement for freedom, spread of literacy, enhancement of political and social awareness and for equal rights for all including the women.

Ghaffar Khan was a great champion of women’s rights. He urged upon his people to recognize the value and importance of women as human beings and as equal partners in the society and fought against the traditions, customs and laws which discriminated against women. He openly expressed his displeasure about the Pathan custom of accepting money in return for giving the hand of their girl in marriage. He often referred to his own marriage. Almost a century ago, in 1912, he got married, but his wife’s father did not demand any money. Ghaffar Khan often praised his father–in–law in public for being “the first Khan not to accept money for the hands of his daughter” and also for making a will bequeathing a full share of inheritance to his female relatives. Besides projecting the modernistic approach of the Khan towards social issues including women issues, such examples clearly impacted upon the social and political consciousness of the male–dominated Pathan society (16). The approach, moreover, had a transformative effect as he often referred to Islamic teachings in this context.

له بده مرغه د پښتنو د نجونو وهلکانو زده کړه د هغه وخت له برتانوي ستر ښکېلاکګره تر ننني پنجابي استعمار و ايراني اخوندانو نه نيولې تر عربو او نورو پورې څوک نه شي زغملای. ان تر دې چې هغه وخت د پنجاب وښکېلاکګر يو بل چوپړي عبدالقيوم خان په زندان کې د باچا خان پښتۍ د وهلو او ټکولو له لاسه ماتې کړې، خو هغه له خپلې مبارزې وانه وښت. لروبر د پښتنو ښوونځي په لوی لاس پرون د مجاهد او نن د طالب وداعش په لاس وسوځول شول. ښوونکي يې حلال او وګواښل شول. خپله له اسلامه ناخبر، خو ولس يې د اسلام په نوم له تېغه تېر کړ.

باچا خان نن موږ ته په ننني عصر کې هغه څوک دی چې دا خپله پښتنې ټولنه يې په ښه غور سره مطالعه کړې او لوستې وه او د راتلونکې ستونزې يې لکه د يو ښه متخصص ډاکټر ښې تشخيص کړې وې او علاج يې عدم تشدد او د نوي نسل زده کړه، پوهای او خبرول ول. د يوې ټولنې تاريخ چې خرابوې، نو زده کړه به ترې اخلې او له زده کړې سره به يې دښمنوې، نو بيا به پرې خپلې موخې پوره کوې او همداسې له موږ سره په لوی لاس وشول او لا کيږي. خپلو مسلمانو مشرانو او اولوالامرو ته سپک نظره او د نورو له اسلامه ناخبر او سيکولران راته پرښتې ښکاري. خپل مشران د سيکولرېزم او د بېحجابۍ سمبول ګڼو، خو د نورو ته بيا سرونه ټيټوو. خپلې رسنۍ او ميډيا يې ترې هم پرده پورته کړه، خو زموږ لا تر ننه بېده دي.

همداسې احمد شاه بابا واخله چې د هغه وخت د هند سترو او نامتو خلکو ان تر نظام الدين اولياء پورې خلکو ترې په ليکلې بڼه له مسلمانانو سره د مرستې غوښتنه ترې شوې چې د هغه وخت د مستبدو او ظالمو حکمرانانو نه تنګ ول، لکه نن چې پر موږ خپله خاوره سور اور او نوره نړۍ راټنګېدلې ده. احمد شاه بابا نه يوازې د پښتنو په ننګه وملاتړ، بلکې د هند د نورو مسلمانانو مرستې او لاسنيوي ته هم د خلکو په غوښتنه وردانګلي، پخپل سر هېڅکله نه دی ورغلی.

همداسې غازي امان الله خان درواخله چې د هېواد پالنې له مينې او بېساري ژر پرمختګ له امله له تکفيري فتواو سره مخ شو. حال دا چې تر علامه اقبال پورې د ټولو د اميد او هيلو سترګې هغه ته اووښتې. دا خو امان الله خان وو چې د هند نيمايي سترې وچې د هغه وخت صدراعظم نهرو او نورو د ازادۍ مخکښانو ته يې د برتانوي ستر زبرځواک پر وړاندې سينه سپر کړه.

Nehru’s world view one of equality, one of cooperation and one keeping away more remarkably from the military blocks that led to the non-aligned movement.

All of this as an Afghan and as Afghan’s inspired Afghan people. Our country was among the first to participate in the non-aligned movement. Our country also very luckily had a role and an association with India’s movement for independence.

Raja Mahendra Pratap, Molvi Rahmatullah, Molvi Vaidulla in the 1915-16 came to Afghanistan and established a government in exile in Afghanistan for a while. Subsequent to that, the frontier Gandhi, Farukh Abdul Gaffar Khan as he is called in India and later in 1940s Netaji Subhash Chandra Bose and all personalities and leaders who came to Afghanistan and from whom Afghanistan learnt as well.

So, we are as Afghans happy in many-many ways to be associated with this great struggle for independence and to have learnt from the tolerance that it should even today to the colonizing force.

موږ په رښتينې د خلکو ملا ور تړلې. له چا سره مو هيڅکله دوکه نه ده کړې. نه مو چا ته د مجاهدينو په شان د راولپينډۍ او نه د پېښور د ګورنر هاوس غوندې لاسپوڅي حکومتونه چا ته نه دي جوړ کړي، بلکې هند د هماغه بېساري ملاتړ له امله په نړۍ کې د ختيځ ولويديځ ترمينځ د درېيمې نړۍ يا د ناپييلي هېواد په توګه تبارز وکړ چې د دواړو له نفوذه خلاص او سياسي تعاملات يې ورسره پالل. موږ هغه وخت چې چاته سپر شوي وو، نن هم د هماغه ټپونو له لاسه داغل کيږو چې بڼه او قيافه يې اسلامي، خو موخې يې سياسي او له هېڅ ډول اسلامي وبشري ارزښتونو سره اړخ نه لګوي. موږ له چا نه هغه وخت هم د خپلو سرحداتو په اړه تضمين نه دی اخېستی، بلکې درد واحساس او د سيمې خپلواکي زموږ د ټولو يو مشترک ټکی وو، خو نن د هماغې زړې امپراتورې ميراثخواره راڅخه د اسلامي خواخوږۍ تر پوښښ لاندې غصب کړی چې پر خپل حق يې پر اسلامي تندرو باندې لا تکفير کړي هم يو.

قاضي حسين احمد :

درهنگام حکمروايى داوود خان دشمن پاکستان و اسلام، پس از آنکه استاد ربانى از راه مهمنددره به پاکستان رفت، شش ماه او رادر منزل خود، از حکومت آن وقت مخفى نگهداشته بود.

فهيم کوهدامنی :

جناب حضرت مولوي صاحب بزرګي کردند که کمتر اشاره کردند. ما ميګويم دقيقاً امان الله خان کافر بود.

امان الله خان په اعتبار کې راوغوښتل شو او د هغه وخت د جهاني ښکېلاکګر چې د هند نيمايي وچه يې له لاسه وتلې او په وتو کې وه او هم يې دلته د ترکيې په رسميت پېژندنه او د منځنۍ اسيا د هېوادونو ملاتړ او ډاډيينه ان عربي ټولنه چې هغه وخت د سويز کانال او د برتانيې سيوری لا خپور وو دا او دېته ورته ناخوالې او ناپوهي د دې سبب شوې چې هغه ته ترې سرخوږی پيدا شو او لا نن هم موږ د هماغه وخت له تکفيرونې خلاص نه يو.  خلکو د جهاد وسله د خپلې جنسي غريضي لپاره مکروريانو کې شپږم پوړ ته وخېژولې چې دا خو ورته کفر نه ښکاري، خو د هغه د پرمختګ او زده کړې هڅونې ورته سور کفر ښکارېده او نن هم د پښتنو په سيمو کې ښوونځيو ته خلک د کفر په سترګه ګوري.

We too ladies and gentleman in the past thirteen years have emulated followed in the footsteps of India and its great leaders in trying to bring democracy to Afghanistan, In trying to recognize a multi ethnic country.

The freedom of the press, the freedom of speech and the principle of social harmony, indeed the practice has improved Afghanistan and because of that it is today that I stand before you as the former president of Afghanistan. It is democracy and the well of the Afghan people that brings me here.

Nehru as a nationalist, would say that he cannot tolerate alien domination. Nehru also as a nationalist would say but this also should lead India to economic and social change. It is this principle that we hold dear all over the world.

India is today indeed has a responsibility based on the principles that it evolved for itself and as an example for the rest of the world. There are many around the world who still are under one from the other of domination and in need. And I am certain that India’s duty today will fulfill their responsibility in providing assistance and help to the rest of us around the world.

“The woods are lovely dark and deep

but I have promises to keep,

and miles to go before I sleep

and miles to go before I sleep”

This lovely poem of Robert Frost was found on Pandit Nehru’s desk the day after he left us. His dream is fulfilled in many ways. I am sure his spirit is happy today seeing a great, strong and developed India.

And it is this dream and eagerness to continue to work that keeps us alive and working in Afghanistan as well. Though the woods are lovely dark and deep but we in Afghanistan have miles to go further and miles to go further and India’s help has been with us. And I am sure will continue with us as we move further.

http://celebratingnehru.org/english/speeches-nehru-conference10.aspx

همداسې دې خوا ته د ترکيې د اسلامي خلافت کمال اتا ترک ته د ملاتړ لاس ورکړ او امان الله خان لومړی کس وو چې ترکيه يې له برتانوي استعماره په خپلواکۍ په رسميت وپېژندله او همداسې تر الازهره پورې يې مفتيان راوېښ کړل او د منځنۍ اسيا د اسلامي هېوادونو د واکمنانو ملاتړ يې وکړ. د هغه وخت روسانو ته يې په زغرده ويلي وو چې زه ستاسې دوست يم او دوستي کول درسره غواړم، خو ولې خپله خپلواکي غواړم. له بده مرغه له هغه پيله تر دې دمه څوک زموږ خپلواکي نه شي زغملای او لا تر ننه موږ د خپلې خپلواکۍ لپاره قرباني ورکوو. خلکو له خپلې خپلواکۍ او نيمه واکمنۍ نه چې لا تر ننه هغه دی له موږ سره يې له امريکا نه شکوي بيرته يې زموږ په وژنه او د هېواد په ورانونه او خپله د همدې بهرنيو پر وژنه يې لګوي ګټه پورته کړه، د اتوم څښتان شول او نن راته ښکاره وايی چې دغسې غواړم، خو موږ لا تر ننه د ناپوه وجاهل څڼه ور طالب وځناور وحشي داعشي له لاسه د خپلې خاورې د حاکميت وخپلې واکمنۍ لپاره داغل کيږو. د خپلې خاورې ساتنه او د خپلې ټولنې خدمت او خپله ټولنه له فقر وغربت څخه خلاصونه او هېواد ابادونه راڅخه پاتې، خو د خپلو خلکو وژنه او هېواد ورانونه راته بيا جهاد ښکاري. حال دا چې دلته په تازه ريپورټ کې لوستلای شئ :

د لاهور ښار ځينې هوټلونه او پوليس په فحشاء وفساد کې ککړ دي. ان تر دې چې د هوټلونو په نومونو کې د ((الرحمان هوټل))، ((غازي هوټل)) او ((الجهادي هوټل)) په نوم هوټلونه هم شته چې د فحشاء په خپرولو کې ککړ دي. زموږ د خپلې ناپوهۍ او سرزورۍ له لاسه موږ ته د جهاد فتواو ته شنه زمريان دي، خو پر خپلو فحشاو باندې يې بيا ځانونه کاڼه وناګاره اچولي. د الله تعالی په ستر اسماني کتاب په ام الکتاب سورة الفاتحة کې د ((الرحمن الرحيم)) ذکر په پيل کې راغلی چې له هغې نه هم حيا نه ورځي.

ډيلي پاکستان ورځپاڼه: د لاهورهوټلونه د جسم فروشۍ او فحاشۍ اډې دي

ډيلي پاکستان ورځپاڼه: د لاهورهوټلونه د جسم فروشۍ او فحاشۍ اډې دي

[[ډيلي پاکستان ليکي چې په دغه کار کې د پاکستان پوليس هم ملوث دي.

ورځپاڼه وايي چې، نجونې راځي او بيا د ساعت، دوه ساعتونو او ټولې شپې په مخه په کرايه نيول کيږي او دا لوبه ګرده شپه روانه وي. دغه ورځپاڼه ليکي چې د هوټلونو استازي د نجونو نمبرونه او عکسونه له ځانونو سره لري او مشتريانو ته يې ښيي، د هر چا چې هره نجلۍ خوښه شي هغه ورته راغواړي.

ډيلي پاکستان ورځپاڼه په دې لړ کې د څو هوټلونو نومونه هم اخلي او ليکي چې الرحمن هوټل، ګلف هوټل، دربار ويو هوټل، هجويري هوټل، مدني هوټل، شاهد هوټل، غازي هوټل، نيوداتا هوټل، وادوهوټل، شيش محل هوټل، الجهادي هوټل، اصل سستا هوټل، نيو شاه جمال هوټل، حبيب هوټل او داتا ګنج بخش هوټل بېخي په عام ډول نجونې د فحاشۍ لپاره عرضه کوي.

دغه ورځپاڼه ليکي چې هوټلونه د نجونو له جوړو /مېړونو/ څخه له زرو روپيو نه نيولې تر درې زرو روپيو پورې کمېشن اخلي او نور نو د مشتري او د نجلۍ تر منځ معامله وي چې په هر څو سره جوړ شي.

ورځپاڼه ليکي چې پوليس هم په دې لوبه کې نېغ په نېغه ښکېل دي او کمېشن ترلاسه کوي، او له همدې امله د فحاشۍ لپاره سره يوځای شوي هلک او نجلۍ د کورنۍ په نامه ثبتوي.

پاکستاني رسنۍ له دغه مشهور ښارلاهور څخه دا خبرونه په داسې حال کې خپروي چې ويل کيږي د دغه هېواد ديني عالمان د خپل هېواد له استخباراتي ادارو سره په همکارۍ کې له نژدې څلورو لسيزو راهيسې افغان افراطيان تمويل او تجهيزوي او د افغانانو وژلو او په افغانستان کې د ښوونځيو او نورو عامه تاسيساتو ويجاړول ورته ښه ښکاري او د هغوی دغه ورانکاري فعاليتونه د جهاد په نامه توجيه کوي]].

د ماليه پيسې خو د پاکستان دولتي يا خزانې ته ځي او له هغه ځايه ټولو ته معاش ورکول کيږي. دا پيسې به په چندو او صدقو کې هم کارول کيږي او له امريکا نه يې چې لا تر اوسه ۳۳ ميليارده ډالره اخيستي هم روښانه نه ده چې څومره يې د خپلې ټولنې لپاره لګولي او څومره يې پرې ځانته نظامي تجهيزات اخيستي او څومره يې بيرته زموږ او د بهرنيو پر وژنه لګولي؟

پايله :

دا ډول شکنې او خيرنې يا نا شفافه مرستې چې نورو ته د جهاد په نوم ورکول کيږي لږ ژور سوچ او فکر په کار دی. انسان ته خپله الله تعالی د ښو او بدو د تميز ادراک ورکړی دی. حاجت نشته چې موږ دې د خلکو سياسي ملايانو جهادي فتواو يا د هغوی د نظامي واستخباراتي چارواکيو خبرو او اوامرو ته غوږ ونيسو. هر څوک ښه او بد پېژني. بس دی پوه شه، خپل ضمير وجدان او هېواد پالنه يې.

څوک چې خپلې خاورې او د ټولنې خدمت ته سپک نظره شي الله تعالی به يې سپک او بې اعتباره کړي. د ټولنې خدمت او خلکو ته لاسرسی او ټولنه له فقر وغربته خلاصول ستر اسلامي ارزښتونه دي، خو چې څوک يې درک کړي او له فساد سره مبارزه وکړي.

تر هر څه مخکې زده کړه او ځان پېژندنه اړينه ده. له ځينو ناوړه رواجونو او بېځايه لګښتونو څخه ځان ساتنه په کار ده. د ټولنې نيمايي قشر نجونو او ښځينه وو ته درناوی او د هغوی د حقوقو مراعات په کار دی. اسلامي ارزښتونو، فرهنګ او خپلې ټولنې ته درناوی او ټولنې ته کار، ټولنه له فقر وغربته خلاصول، هېواد بيا رغاونه او له فساد سره مبارزه ستر اسلامي ارزښتونه دي.

په درنښت

سيد حسين پاچا

نوټ :

که وخت راسره پيدا شو، د نورو پښتنو ځوابونه به دې هم وليکم. د اوس لپاره د لومړۍ پوښتنې ځواب ته به دې همدومره بس وي.

دويمه پوښتنه :

ايا تاسې خپله هم پوهېږئ چې د افغانستان د دې روان حالت تر ټولو ستر عاملين څوک دي؟

درېيمه پوښتنه :

ايا ويلای شئ چې په م کې د هلمند ولايت د سنګين نامې ولسوالۍ کې په واده باندې د يوه افغان سرتيري له خوا د توغندي فيرولو پېښه، څومره وڅېړل شوه؟ او يا دېته ورته پېښې ستاسې د دولت له خوا څومره څېړل کيږي؟

څلورمه پوښتنه :

ايا پوهېږئ چې ي، مفرد فرد يوې لوی نظامي چاردېوالۍ ته د چاودنې لپاره څنګه ورننوځي؟

پينځمه پوښتنه :

ايا دا روان هر څه رښتيا هم د پاکستان سياسي لوبه ده او که د افغان دولتي لوړپوړو ترمينځ په هېواد باندې د معاملې کولو ستره او ګرمه سوې معامله ده؟

شپږمه پوښتنه :

ايآ تاسې عام افغان وګړي په حقيقت کې هم مطمئن ياست چې ستاسې ټول چارواکي افغانان دي او په ټوله مانا افغانيت ته وفاداره دي؟

اوومه پوښتنه :

ايا تاسې افغانان اوس هم دا خبره نه منئ چې افغانان د پخوا په پرتله له ظرفيت نه خالي او يو کمزوری مخلوق دی؟

اتمه پوښتنه :

ايا تاسې به نور هم له ځانه ناخبر اوسئ او دوست ته به دښمن، دوښمن ته به دوست وايئ؟

نهمه پوښتنه :

ايا تاسې به کله هم دا خبره هېره کړای شئ چې افغانانو يوه مکلمه پېړۍ د نړيوالو د خيرات او زکات په ټولولو او غوښتلو تېره کړه او ان اوس يې د خير غوښتل فطرتي دنده ګرځېدلې ده؟

لسمه پوښتنه :

((تر ټولو سخت ټک)) ايا افغانان به راتلونکۍ نړۍ ته خپل تېر شوی پينځه زره کلن تاريخ ثابت کړلای شي؟

يوولسمه پوښتنه :

ايآ دا سمه نه ده چې د افغانانو قاتل جهاني موړ ښامار نه، بلکې د خپل کور ساتونکی لېوه او ړوند باور دی؟

اخ، ګنجي ته بې ځوابه څڼوره!…

http://www.rohi.af/fullstory.php?id=53802