په کوم زیارت دې ایښي و لاسونه

پاستی لوېدلی و، په نکریزو سره لاسونه يې تناره ته ورښکته کړل، ناڅاپه يې ګوتې په سرو سکروټو ولګېدې، د اخ په کولو يې لاس را غبرګ کړ او ګوتې يې زر خولې ته کړې. په سترګو کې يې اوښکې د ګوتو له ډېره سوخته ډنډ شوې، پاستي ته يې پام شو چې په سوځېدو ده، بېرته يې لاس تناره ته ور ښکته کړ، او په سوځېدلو ګوتو يې پاستی راووېسته. غلي یې څنګ ته وکتل؛ د تناره غاړې ته ناستې شنې غټې مېرمنې سترګې پرې را برګې کړې او له ټوټو جوړ شوی د تناره خولپوټی يې پرې راوساړه او په سر يې وويشته. د پلار کور د وران شه، زامن مې په یوې ټیکلې ډوډۍ پسې ورک دي، تا د خان لور دلته خاني راته شروع کړې ده، ثواب زما د زوی وکړې چې ته سپېره يې په نصیب يې. په مړۍ کې مو برکت ختم ده، دا سوځېدلې ټیکله به ته خورې چې زور يې در معلوم شي.
ګل غوټۍ پاستي ټول کړل، د تنور سر يې پټ کړ، په سپينو مټو يې ټول کړي لستوڼي را وغوړول او له سپېروني يې ټک وهل، دواړه لاسونه يې له شکوره لاندې کړل او روانه شوه.
له شا يې خواښې پرې ور غږ کړ: اغه ده، جان بي بي خور مې له بر کلي راغله، تازه شیدې ورته را پخې کړه.
ګل غوټۍ په پتناسه کې د شیدو وړه چاینکه، پیالې او په دسترخوان کې ګرم پاستي د جان بي بي ترور مخې ته کېښوده، ګل غوټۍ دسترخوان هواراوو چې جان بي بي ترور د ګل غوټۍ په خواښې ور غږ کړ: بختورې په کوم زیارت د ایښي وو لاسونه، چې داسې غونډه منډه تکه سپينه او چابکه نګور خدای درکړې ده.
خواښې يې ورغبرګه کړه: غلې کېنه خورې! د څه شي بختوره، د لوڼو مې نیمایی ته هم نه شي رسېدای، چېرته دا او چېرته زما لوڼې، په دې خو کوران که ښاد سو….!
ګل غوټۍ وېړې شونډې را ټولې کړې، غلې له کوټې راووته، په سرو غومبرو يې اوښکو کتارونه جوړ کړي وو، خپلې کوټې ته دننه شوه، په المارۍ يې د خپل پلار ټومبلي انځور ته مخامخ ودرېده او په ژړغوني اواز يې وويل : اه زما حق پېژندونکیه او د خدای له لارې خبر پلاره!
کاش تا هم په ما باندې د دوی په شان ولور اخستی وای، نو نن به دومره بې ارزښته نه وم….!