تور کافر

ډېوه ماموریت څلورلارې ته ورسېده، د سړک د ګلدان په ونو او بوټو کې د واورې یو نیم بڅرکی نښتی و، یخ باد چلېده. مخامخ یې په وړانګې سترګې ولګېدې، چې د سړک غاړې ته ولاړه ده.
ځان یې ور ورساو.
_ لکه چې ډېره راته په تمه شوې؟
وړانګې د تندي په ورینولو وروځې وخوځېدې، لاسونه یې خولې ته نږدې کړل، بیا یې سره وموښل او وېې ویل: ظالمې! نه مې وینې، لاسونه مې له یخه تک شنه اوښتي. هله ناوخته دی، پوهنتون ته باید په وخت ورسېږو؛ نورې کیسې به په موټر کې کوو…

دواړه د مارسیدیز په وروستي سیټ کې کېناستې. بې موزیکه په ترنم ویل شوې ترانه چالان وه. موټر ډک او روان شو، کیلنډر هم نور غږ نکاو چې شوربازار سینمای پامیر.

وړانګې وویل: دا سيټ ډېر تنګ نه ده؟
_ هو، نه ګورې موټر څلورسیټه دی، دا پینځم دوی کې ور ځای کړای.
د وړانګې شونډې وخوځېدې: اممم، خدای ورکړې.

یو څو دقیقې غلې وې؛ د بګرامیو په سړک کار روان وو، دوی یې سیل کاوو، لږ مخته رنجرې ولاړې وې، سپین بیرغ په رپیده او پاټکونه یې اچول.
د ډېوې یو ځوان ته پام شو، چې د دریور د سیټ شاته په تنګ سیټ کې دوی ته مخامخ ناست و، لاس کې یې نوکیا مبایل و، کله به یې چې مبایل ته وکتل نو د سوړ اسوېلي په وېستو به یې د موټر ښيښې ته سترګې واوړولې، د هلک سترګې به له اوښکو ډکې شوې او بېرته به یې په غړولو اوښکې تیت پرک کړې. توره زړه کورتۍ یې پرتن وه؛ څو ځایه په سپین تار د لاس په ټک پیوند شوې وه.
ډېوې وړانګې ته غلي وویل: دا هلک به څه ستونزه لري؟چې له غرېوه ډک ډک کېږي. ګومان کوم، د نیستي زورور شمال په تنګ کړی.
_ ډېوې! الله ج د پرې ورحمیږي. کاش یو څوک ترې وپوښتي چې ستونزه يې څه ده، حداقل که زموږ په توان پوره وه همکاري به مو ورسره کړې وه.
_هو، زه هم همدا وایم، بدبختانه زموږ په خلکو کې د همدردۍ حس اوبو وړی. کاش پوهېدای چې څه ستونزه لري.
مبایل وشرنګېد، هغه هلک په لړزېدلو لاسونو مبایل غوږ ته یووړ، په ناسته غاړه یې هلوو غږ وکړ.
څو شیبې همداسې مبایل ته غوږ وو، وروسته یې په مخ د اوښکو روان کتارونه د لاس په چاودو ګوتو ړنګ کړل او وې ویل: : صیب! پلار مې يوه اونۍ وړاندې پکستان ته تداوي لپاره ولېږه، خو د اسنادو د نلرلو په وجه پولیسو پیسې ترې غوښتي دي، دا چې پلار سره مې دومره پیسې نه وې زنداني یې کړ او په زندان کې ساه ورکړه. نو ځکه مې نن ونه شو کولای کار ته درشم.

څو شېبې غلی وو؛ بیا یې شونډې وغوځېدې: د زړه ناروغ و، په زندان کې د زړه حمله په راغله، دوه شپې او دوه ورځې زندان کې حالت خراب و خو تر روغتون یې اجازه نه ده ورکړې.

د خبرو په دوام یې په کلینډر غږ کړ: وروره دلته ښکته کېږم.
ډېوې ځان سره وویل: انا لله وانا الیه راجعون، ثواب یې وکړې، خو زما له حاله د هم خدای تور کافر وساتي.
وړانګې زر مخ ور واړوو،
_ ! ولې داسې وایې؟
ډېوې په غلي ژړغوني غږ وویل: زما پلار شل کاله وړاندې وسله والو له ډک بازار پورته کړ، خلک ویل چې د پاکستان امنیتي کسان دي. خو هیچا حال ونه ویلې چې څه شو.
زما پلار یو وخت په هند کې د افغانستان دیپلومات و، کنګوسی وه چې پاکستان پرې د هند د جاسوسۍ شک کړی، حال دا چې د سفارت عادي کار مند و او یوازې څو میاشتې یې په ډیلي کې و. تر اوسه پورې یې مړی او ژوندی ورک ده.