لنډه کیسه: د مېوې شکور او د اوبو جام

اینې ته ولاړه وه، په تور اوربل یې چپرک واړوو، دوه زرین سېخکي يې  په بچکه کې ورکړل او چپرک یې په کلک کړ، څو رنګه ځلېدلې دړۍ یې په کنډو ککړې او چپرک یې په ګلورین کړ. په رنجیو ککړه سلایي باندې یې سترګه راپټه کړه، نرم حرکت یې ورکړ، موسکه شوه، سترګې یې خلاصې کړې، پېزوان یې په سره او سپين غومبري وځلېد.

غلی یې په سلایي چپ طرف غومبری لمس کړ، درې تور خالونه یې پرې مېلمه کړل. سرې شونډې یې وخوځېدې، وې ویل:

خدایه ښادي په ښادي راکړې

چې پکې ګرځم تورې سترګې سره لاسونه

ټیکری یې په سر واچوو، په کټ کټي یې وخندل؛ وې ویل: ښا نو، له ما د ښایستونو بل ښه تعریف!!!

مور یې ور غږ کړ: وه لونګې!

مېوه او اوبه تیار کړه؛ اوس دستمال راوړي، پلار دې زنګ وکړ، چې دروان شوو. لونګې مور ته ځواب ورکړ: ښه مورې، داده لګیا شوم.

لونګې په نازکو سرو لاسونو د ممپلیو، نخودو، ممیزو او کلکې شیریني ګډه وډه مېوه تیاره کړه.

ماشومانو نارې کړې: هله دستمال یې راوړ. د پټاکیو ترکا او د ټوپکو زربې شروع شوې. لونګې په یو لاس د مېوې شکور او په بل لاس د اوبو جام راواخیست. له کوټې راووته، پورته یې وکتل، وې ویل:

شکر خدایه! د ورور د ښادي څښتنه شوم.

په منډه ورغله، دستمال یې د پلار په ولیو پروت وو ، کور ته را دننه شو، پېغلو دیراب واهه، دا هم ورسره همغاړې شوه، دا سندرې یې وېلې:

راغی دستمال راغی، دستمال ډک دی له ګونګړو

د اکا په ولیو پروت دی سر یې جګ دی له تربرو

…

دستمال مو راوړ، څونډي پرې پورې

پرې بوره مه شي د هلک مورې

…

لونګې د اوبو جام مور ته ورکړ، په یو لاس کې یې شکور او بل لاس یې په مېوه ټیټ کړ چې پرې وې شیندي. مور یې په خپله خور غږ کړ: ببو شکور ته واخله او بې درېیغه مېوه وشینده. ببو له لونګې شکور واخیست، لونګې د مېوې ډک موټی  په شکور کې پرېښود.

د لونګې خوله له خندا نه ټولېده، ټولې نجونې ګډېدې، ښځو په نوبت دستمال په سر اچوو او ګډاوو یې، لونګه میدان ته ورګډه شوه، د ټيکري پيڅکي یې په لاسو کې ونیوې هرې خواته یې رنګ بنګ لټ خوړ او د خوښي اظهار یې کاوو.

خپل او بل راټول وو؛ وروسته له ډېرو کلو ښادي وه، لونګه له خوښي په کالیو کې نه ځاییده، دستمال ته یې ور لاس کړ، په سر یې اچوو چې وې ګډوي، مور یې پرې غږ کړ، ته یې مه ګډوه، دا دستمال ماته راکړه، دغه یو ورور دې ده، خدای دې یې له سپېرې مېنې او میراتې ورځې وساتي.

لونګي اوجود په لړزه شو، له شا پرې زړې ښځې غږ کړ: و جلکۍ!

لونګې مایوسه ور وکتل نیا یې وه،

بیا یې ورته وویل: وه لونګې لورې!

ښه وایې؛ ته دستمال مه ګډوه، تاته به دا دعا کوو چې خدای د لمن زرغونه او نیک اولاد درکړي.

**************************************