مینه والې لنډۍ – لومړۍ برخه

اختره پټ یې درته وایم

له خپل مین جانان به غېږه تاوومه

اختره ژر قدم راواخله

زه مې د مینې د لیلا کوڅې ته ځمه

ارمان د سپینو پایڅو خیاله

راغلی مه وای، زه به نه مین کېدمه

ارمان مې هېڅ په دنیا نشته

چې پرې مین وم، ترې چاپېر مې کړل لاسونه

اصیل ګلاب چې پکې نه وي

په نورو ګلو مې تسل نه شي مینه

افسوس، افسوس، ارمان، ارمان دی

 په پاکه مینه مې غلط ګمان کوینه

امېل مې جوړ له بادوریو

د جانان غاړه پرې سمسور ده مینه

امېل مې خړو اوبو یوړو

په ما مین جانانه نیسه ګودرونه

انصاف به دا وي زما ګلې

چې خپل مین جانان دې هېر نه کړې مینه

انکار د مینې دې کړای نه شم

که مې منصور غوندې څوک دار ته خېژوینه

اوبه د کوز ګودر خوږې دي

 زه د مین لپاره بر ګودر ته ځمه

اور چې بلېږي آخر مړ شي

د مینې اور سړی تر مرګه سوزوینه

اور چې بلېږي، اخر مړ شي

زړه چې مین شي، همېشه لمبې وهینه

اوږۍ د غاړې بندیوانه

زه بندیوانه د جانان د مینې یمه

اوس خو د غم په دریاب ګډ یم

جانانه لاس را چې خوشحاله شم مینه

اوس مې د مینې تاوان راکړه

نرۍ، نرۍ خندا دې کړه مین دې کړمه

اوښکو زما غمازي وکړه

حال مې د زړه پر مخ لیکي رسوا یې کړمه

اوښکو مې راز د زړه ښکاره کړ

که مې آشنا له خلکو پټ ساته مینه

اوښکې په ډکو څاڅکو شمېره

له مین زړه نه په ژړا راغلې دینه

اول خو ته په ما مین شوې

اوس راته وایې زړه دې صبر کړه مینه